Vrijeme prije jezika

Odvajkada, dakle od kraja osnovne škole, poeziju čitam s olovkom i s jednom što manjom sveščicom koja stane u svaki džep, i u koju zapisujem riječi, fraze, konstrukcije, stihove, koji mi se svide. Manje da bih se na njih podsjećao, više da bi ih zapisujući upamtio. Iz knjige Monike Herceg prepisivati sam počeo od naslova, a zatim sam prepisao mnogo toga.
Ono što u sveščici podvučem, to mi se sviđa najviše na svijetu. Mnogo sam toga Monikinog podvukao. Neke bih stvari dao da se, kao u onoj Bolañovoj prozi, prepišu na nebo mlazovima mlaznih aviona. Recimo: “i vrijeme je da se izbavimo iz boga”, i ono kada boga smatra odgovornim “za sitne šake kojima ne mogu / odvaliti ocu komad neba na glavu”. I naročito ono: “Ovdje, šutnja se prikrada kao stonoga”. Poezija počinje, sve počinje slikom šutnje koja se prikrada kao stonoga.